Zespół suchego oka jest wieloczynnikową chorobą powierzchni oka, w której dochodzi do utraty równowagi filmu łzowego, której towarzyszą dolegliwości oczne.
Zespół suchego oka jest jednym z najczęstszych zaburzeń oka, występującym w różnym nasileniu u niemal 50% osób w wieku dorosłym. Bardzo często towarzyszy innym chorobom, zwłaszcza tym o podłożu autoimmunologicznym (w tej grupie częstość sięga nawet 75%).
Do najważniejszych czynników ryzyka wystąpienia zespołu suchego oka należą:
Dodatkowo ważnymi elementami w rozwoju zespołu suchego oka są czynniki środowiskowe takie jak:
Jednak u niemal każdego człowieka okresowo występują zaburzenia stabilności i integralności filmu łzowego. W określonych okolicznościach takich jak długotrwała podróż samolotem, samochodem, brak snu, długie czytanie, praca w złym oświetleniu, może dojść do wystąpienia objawów suchego oka.
Wyróżnia się dwie główne postacie zespołu suchego oka. Pierwsza to postać związana z niedoborem warstwy wodnej oraz postać związana z nadmiernym parowaniem łez. Postać związana z niedoborem warstwy wodnej jest rzadsza, występuje w około 20% przypadków.
Zdecydowanie częściej występuje postać spowodowana niedoborem warstwy tłuszczowej i co za tym idzie z nadmiernym parowaniem łez. Głównymi przyczynami doprowadzającymi do tego stanu jest upośledzenie wydzielania tłuszczu w gruczołach Meiboma oraz nieprawidłowe mruganie.
W przypadku niedoborów warstwy wodnej najczęściej pojawiają się uczucie suchości i problemy z mruganiem. W przypadku dysfunkcji warstwy lipidowej częściej pojawi się nadmierne łzawienie. Często pojawia się wydzielina na brzegu powiek i w kącie wewnętrznym, szczególnie rano po obudzeniu.